We gaan door!

Mijn eerste blog wil ik beginnen met een grote dank aan alle donateurs!

Ik ben meer dan blij met de grote steun van vrienden, familie, maar ook onbekenden en bekenden van lotgenoten. Samen gaan de strijd aan voor meer aandacht voor epilepsie. 

De laatste maanden was ik bezig om te trainen voor de halve marathon. Op 19 mei ga ik in Utrecht de halve marathon lopen en wil ik de gelegenheid benutten om het filmproject te promoten. 

Afgelopen jaren ging ik eigenlijk nauwelijks hardlopen dus ik moet me goed voorbereiden om de 21 km vol te houden. Samen met mijn loop-buddy ga ik ca. 2 keer per week lopen, steeds wat langere afstanden. Ik voelde me de laatste tijd sterk en zelfverzekerd, onder andere door het sporten en toen kwam vorige week de grote tegenslag: een tonisch-clonische aanval.

Epileptici weten wat dat is: een grote aanval met twee fases, de tonische fase wanneer je hele lichaam verstijft en de clonische fase wanneer de ledematen willekeurig schokken.

Uit het niets, van het ene moment op het andere val ik om, tijdens het verschonen van mijn tweejarige dochtertje. Gelukkig lag ze op de bank en niet op de verschoontafel waar ze vanaf had kunnen vallen toen ik ineens het bewustzijn verloor.

Beide kinderen zagen hun moeder op de grond vallen, bewusteloos, met schokkende bewegingen van armen en benen, een rare ademhaling, kwijl uit de mond en lippen en handen die blauw worden.

Na 4 aanvalsvrije maanden was ik heel optimistisch dat ik mijn epilepsie eindelijk onder controle zou krijgen. Nu maar weer opstaan. Doorgaan. En het hardlopen langzaam weer oppakken.